وضعیت فواصل زمانی اعزام بیماران ترومایی از صحنه تا بیمارستان در اورژانس پیش بیمارستانی تبریز – ایران

پیش زمینه و هدف: یکی از مهم ترین مفاهیم در اورژانس پیش بیمارستانی پاسخ و انتقال سریع بیماران ترومایی است. هدف از این عمل ارائه مراقبت با کیفیت، کاهش آسیب و مرگ ومیر در اورژانس می­باشد. شاخص های زمانی متعددی بر فرآیند اعزام آمبولانس اثر دارد. هدف مطالعه حاضر، بررسی فواصل زمان اعزام بیماران ترومایی از صحنه تا بیمارستان در اورژانس پیش بیمارستانی تبریز می­باشد. مواد و روش کار: در این پژوهش توصیفی تمامی پرونده­های مصدومان ترومایی تماس گیرنده با اورژانس 115 سال 1393 که منجر به اعزام اورژانسی در شهر تبریز گردیده، موردبررسی قرار گرفت. برای دسترسی به اهداف پژوهش از چک لیست مشتمل بر مشخصات بیمار، وضعیت صحنه، وضعیت بیمار و فواصل زمانی اعزام، استفاده شد. داده های جمع آوری شده پس از وارد کردن در نسخه 16 نرم افزار spss با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: از مجموع کل 37002 مأموریت ثبت شده در طول یک سال در اورژانس، 5614 مورد مربوط به مصدومان ترومایی بود. 88/75 درصد مرد بودند و میانگین سنی مصدومان 71/17 ± 54/35 سال بود. 5/94 درصد از مصدومان، سطح هوشیاری پایداری داشتند و هیچ بیماری در زمان انتقال در آمبولانس فوت نکرد. میانگین زمان فعال سازی، پاسخ، حضور در صحنه و انتقال بیماران به بیمارستان به ترتیب 38/2، 07/10، 11/8 و 13/9 دقیقه بود. در این مطالعه  شایع ترین عامل ترومای بیماران حوادث ترافیکی (9/72 درصد) بوده و ترومای غیر نافذ (6/85 درصد) بیشترین نوع تروما بود. میانگین کل فواصل زمانی از زمان تماس تا رساندن بیمار به بیمارستان 16/30 دقیقه بود. در این پژوهش تفاوت معناداری بین میانگین زمان فعال سازی با سطح هوشیاری و مکانیسم آسیب و همچنین بین میانگین زمان کل اعزام با سطح هوشیاری، نوع تروما و مکانیسم آسیب دیده شد. بحث و نتیجه گیری: نتایج مشخص نمود در شهر تبریز حوادث ترافیکی در رأس علل تروما قرار دارد. درمجموع  شاخص های زمانی اعزام مناسب­ بود و پرسنل اورژانس در بیماران با وضعیت هوشیاری پایین و ترومای نافذ سریع عمل کردند. زمان فعال­سازی آمبولانس­ها بالاتر به نظر می رسد که نیاز به برنامه­ریزی و اصلاح دارد.